احیاء بافت قدیم و توسعه پایدار شهری (نمونه موردی شهر اسلام آباد غرب)

در اکثر شهرهای قدیمی ایران بناها و بافت های دارای ارزش تاریخی و فرهنگی در مناطق فرسوده شهری قرار دارند که با سه ویژگی ریزدانگی، مشکلات دسترسی و ناپایداری شناخته می شوند. متاسفانه عدم توجه به این گنجینه های تاریخی علاوه بر ایجاد مشکلات عمده و به دور ماندن از خدمات شهری گهگاه مشاهده شده است که ساکنان این محلات، بناها و بافت های با ارزش تاریخی را نیز در معرض خطر تخریب قرار داده اند. مطالعات اصولی در این زمینه و بررسی نیازهای ساکنان این بافت ها در جهت ساماندهی و احیای کالبد شهری می تواند زمینه توسعه پایدار را از این محوطه ها و بناهای تاریخی فراهم نموده و با تغییر کاربری و باز زنده سازی، می توان آنها را احیا کرده و میراث نیاکان را به آیندگان سپرد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی-تحلیلی است. محدوده جغرافیایی مورد مطالعه این پژوهش شهر اسلام اباد غرب با مساحت 1124.8 هکتار و جمعیت 94699 نفر است. گردآوری اطلاعات از طریق مراجعه به آمار سرشماری های نفوس و مسکن، سازمان بهسازی و نوسازی، برداشت های میدانی و مصاحبه با ساکنین محله ها و همچنین با کارشناسان مرتبط و مشاوران طرح های تفصیلی جهت دریافت نظرات و دیدگاه های علمی و اجرایی در باره محدوده مورد مطالعه صورت گرفت. بر طبق فرمول کوکران تعداد 382 نفر برای پرسشگری مورد نیاز است. در تجزیه وتحلیل اطلاعات از نرم افزارهایی همچون excel استفاده می شود. از یافته های تحقیق می توان به الگوی پراکندگی فضایی بافت در قسمت های مرکزی شهر اشاره کرد که از نظر جغرافیایی منطبق با قسمت های قدیمی و متراکم تر شهر است. همچنین نشان دادن رابطه بین ساختارهای اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و عدم مدیریت موجود در بافت، با فرسودگی بافت و کالبد آن از دیگر یافته های این تحقیق است که با ضریب اطمینان %95 و بالاترین سطح معنا داری 000/0 تایید شده است.